Αριστεροί απελπισμένοι;

Μείναμε αριστεροι απελπισμενοι χρόνια πολλά!

Σαν σε εφιάλτη περνάγανε (τα τραμ) και οι κυβερνήσεις απο το 74 και δωθε κι εμείς ψάχναμε να βρούμε που να ταμπουρωθούμε να δωσουμε τη μαχη απέναντι στις ορδές που προήλαυναν προς τη μαρμίτα τραγουδώντας τα τραγούδια μας,φωνάζοντας τα συνθηματα μας και διορίζοντας στο δημόσιο τα παιδιά μας.

Οταν κοιτάξαμε πίσω, είδαμε τα "ταμπούρια" μας ειτε απολιθωμένα σε τελειωμένες αγκυλώσεις ειτε χαμένα σε ιδεολογικές τριχοτομήσεις (της τρίχας δηλαδή)
Ο κόσμος ήρθε τα πάνω κάτω μέσα σε 20 χρόνια και μείς δεν ξέραμε τι να την κάνουμε την αριστεροσύνη μας και τις ευαισθησίες μας πού οι "μαίτρ" της νεας τάξης χαρακτήριζαν πλέον "ντεμοντέ" (με προφορά Τρέμη η Ντόρας σιλ βου πλέ)

Δεν ξερω πόσοι και πόσες θυμάστε εκείνη την εντελώς γελοία, με τον τρόπο που γινόταν, τελετή της κομματικής αυτοκριτικής. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήθελε να πεί ο ποιητής,γιατι ποτε κανεις δεν παραδεχόταν οτι ειχε κανει λάθος.Αρα τι σκ.... αυτοκριτική ήταν;

Τωρα που μεγαλώσαμε αρκετά ωστε να εχουμε την πολυτέλεια να κοιτάμε τον εαυτο μας στα μάτια και να του τα "χώνουμε" για πάμε παρεούλα να το συζητήσουμε.

 Για πάμε να καθίσουμε μαζι να ψαχτούμε.

Τι έγινε,ρε παιδιά; (συγχωρείστε μου την οικειότητα)

Συνηθίσαμε την ασχήμια; Γίναμε ίδιοι με το τέρας που κοιτάζαμε πολύ καιρό; Μας ρούφηξε ο "καναπές" και το "άστα αυτά ηταν ΤΟΤΕ";

Κατέρρευσε ο ανύπαρκτος υπαρκτός και ρίξαμε πετρα πίσω μας συλλήβδην ακόμα και σε όσα αντέχουν στην φθορά του χρόνου γιατί είναι τα όμορφα κομμάτια της ανθρώπινης φύσης απο αμνημονεύτων.

Για παράδειγμα,αυτή η γλυκιά ζεστασιά τού "εμείς".Να πορεύεσαι δίπλα σε κάποιον που δεν ξέρεις κι ουτε θα μάθεις πώς τον λένε και να χαμογελάς.Κι αν πέσει να τον στηρίξεις.Κι αν πεινάει να του δώσεις το μισό απ΄τό δικό σου.Και να μην περιμένεις μετα τις κάμερες να κάνεις δηλώσεις περί ανθρωπιάς και διεθνισμού και συντροφικότητας.Την ανοιχτωσιά του "εμείς" και του "μαζί".

Αυτό το χάσαμε.Η μάλλον επιτρέψαμε να χαθεί απο την γεννετική δεξάμενη ιδεών/γονιδίων. Και τώρα παραπονιόμαστε ότι γίναμε ατομιστες/εγωπαθείς/εαυτούληδες/Ελληναράδες/δε βαριέσαι/δωστα ολα/πάρτα όλα και αγάπα με (ασχετο)

Η ανοχή ειναι σαν ιός,εξαπλώνεται και μεγαλώνει... Ανεχθήκαμε πολλά και ποικίλα. Απο κάποιες καθημερινες συμπεριφορές αθλιότητας ,φασισμού και θράσους, μεχρι να μας κλέβουν τα αποθεματικά των ασφαλιστικων ταμείων και να μην γίνεται τίποτα. Βλέπαμε την πλειοψηφία να απαλλοτριώνεται/αποκτηνώνεται απ΄όλες τις απόψεις και δεν βάζαμε τις φωνές να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα!Κι οταν τα διεκδικούσαμε δεν γινόταν τίποτα,αρα ξαναπέφταμε στην απελπισία.





 Κι εκεί το έχασα. Απέκτησα μονομανίες. Η μεγαλύτερη και πιό αγαπημένη μου, η απελευθέρωση των πεζοδρομίων. Δεν ξερω πώς το βλέπω,αλλά η αίσθηση οτι δεν έχω το δικαίωμα να περπατάω στην πόλη με κάνει Τουρκάλα Αϊσέ! Ακόμα βγαίνω απο το σπίτι και μετα απο τρία λεπτά είμαι μια τρελή με όλη αυτη τη διάχυτη αγένεια,επιθετικότητα και χοντροπετσιά!

Από την άλλη τι να κάνεις; αναρωτιόμουνα. Να βγείς μια τρελή γραφική να ξηλώνεις πινακίδες απο τη μεση του πεζοδρομίου και να κόβεις κλίσεις στα ΙΧ; Θα σε μαζέψουν. Και για να μην σε μαζέψουν κάνε πώς δεν τα βλέπεις,δεν υπάρχουν,και φρόντισε να κυκλοφορείς όσο το δυνατόν λιγότερο!

Κάνε επίσης πως δεν βλέπεις την πολιτική αθλιότητα, τα λαμόγια, τους τηλεπαπαγαλους που ξεφτιλίζουν την δημοσιογραφία που αγάπησες, κάνε πως δεν βλέπεις την γενική αφασία γυρω σου,τα αυθαίρετα,τους καταπατητές,τους καταχραστές, τους γελοίους που εκλέγει ο λαός, γιατί και που συγχύζεσαι-και τα λες- δεν βγαίνει τίποτα.
Να ομολογήσω επίσης ότι έκανα για αρκετό καιρό μια ψυχολογική παλινδρόμηση προς τα παιδικάτα μου-παλιμπαιδισμό το λεει η επιστήμη- και επισκέφθηκα ενα παιχνίδι απο τα λεγόμενα MMORPG, έναν ηλεκτρονικό μαγικό κόσμο με δράκους,μάγους, πολεμιστες, φτερωτα άλογα και αιμοβόρα τέρατα, όπου εγινα μια πρασινομάλλα δρυίδης οπλισμένη ως τα δόντια κι ετοιμη για επικές μάχες. Οι συμπαίκτες μου ηταν απο 12 ως 25 χρονων και για να είμαι ειλικρινής πέρασα υπέροχα!! Μετα βαρέθηκα και γύρισα στην πραγματικότητα.

Κατα περίεργο τρόπο, απο τότε που απολύθηκα πρίν από δύο χρόνια,νιώθω ξανά να θυμώνω ωραία,ζεστά και δημιουργικά. Εχω κέφια και θυμώνω και μ' αρέσει!!! Δεν ξέρω τι να κανω τον θυμό μου, αλλά και την πεποίθηση μου ότι κάτι καινούργιο θα γεννήσουν οι καιροί και οι νεοι που βγαίνουν ήρεμα κι αποφασιστικά στους δρόμους.
Βλέπω στα μάτια τους μια ποιότητα που πολλά μου θυμίζει.
Και ανακτώ μερικά γραμμάρια ελπίδας.
Ο,τι και να 'ρθει, θά 'ναι ενδιαφέρον!!
Αφηστε τις πόρτες ανοιχτές!!!