Οι τελευταίοι δυο μήνες ήταν από τους δυσκολότερους εδώ και πολλά χρόνια...Η πίεση ανέβαινε καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο. Ο στόχος ένας και μοναδικός: να γλυτώσει τη ζωή του ένας πολύ αγαπημένος συγγενής και στη συνέχεια να δώσει τη μάχη για την ψυχική του ισορροπία! Το σκοτάδι στο τούνελ έγινε ακόμα πιό πυκνό,όταν ήρθε ο Θεριστής να πάρει άλλο,επίσης αγαπημένο,πρόσωπο...(ινα επιβεβαιωθεί το ρηθέν "ενός κακού,μύρια έπονται")
Να ομολογήσω ότι ήρθαν στιγμές που τσάκισα, απελπίστηκα, εκλαψα,αλλά-γιά να μετρήσουμε τα θετικά-ξαναβρηκα την εμπιστοσύνη μου στα κρατικά νοσοκομεία,τουλάχιστον στο Σισμανόγλειο. Απο την χαμογελαστή κυρία που καθαριζε τα δωμάτια ως τους εξαιρετικούς γιατρούς της Β Παθολογικής και της Ψυχιατρικής,τις νοσοκόμες που πάλευαν να τα βγάλουν πέρα η κάθε μια με 30 ασθενείς (!) το Σισμανόγλειο διαψεύδει την εικόνα "ολα κατερρέουν στην δημόσια υγεια/ολοι οι γιατροι τα παίρνουν/το χάλι μας το μαύρο κλπ".
Από καρδιάς ενα μεγάλο εύγε και ευχαριστώ σε όλους!!!
No comments:
Post a Comment