A "NO" day like no other !

It thrills me when something happens for the first time ever!!
It feels like witnessing an important turning point!!

And today,for the first time in more than 60 years,the customary army parade in Thessaloniki has been cancelled!!!

More than 20.000 people booed the President of Greece-who felt insulted and left!
One of the most uplifting sights in years:Anonymus citizens on the officials' seats cheering the marching troops :))

In other major cities-where the students and not the troops march-some parades took place but the youth refused to salute the representatives of the government and the state.
They either turned their faces away from them or raised their fists holding a black ribbon.




The only place the students parade took place normaly was in Syros,capital of Cyclades.The parade had been cancelled by the authorities,so... the people staged it themselves and had a wonderful time :)

In Florina city a coffin took part in the students parade!!!

P.S The "No" day is one of the two major national celebration days in Greece. On the 28th of October 1940 Greece answered "No" to an Italian ultimatum to open it's borders to the Axis's troops.
P.S2 A political storm has just hit Athens! This winter will be interesting !

P.S3 A ray of sunshine: One of my favorite songs by Stamatis Kraounakis "With New Wings". It was used in a WWII era tv movie a decade ago.I thank the person who uploaded it.
"The storm will pass,
spring will be here again 
dressed in blue and white
and I will rest in your arms again
under a palm tree 
near the waves"

Πρωινό στα Πρασσα/ Morning in Kimolos

The sun is rising just across our bedroom window! A wonderful morning and a delicious breakfast are on their way!!!
Bring it on!!

Δεύτερο καλοκαίρι στα Πράσσα της Κιμώλου,για δεύτερη φορά στα καταπληκτικά στούντιο της "Κιμώλιας γης" και ετοιμοι να εφορμήσουμε στον μπουφέ που ετοιμάζει με τα χεράκια της η κυρία Οδηγήτρια!

Our landlady, Odigitria, has the buffet ready:Eggs from the village hens,rice pudding made from the goats' fresh milk, a cake she just baked, marmalades and Kimolos's famous honey,Manury cheese made by her father,master George,fruits,yogurt and-the best of the best-"ladenia", a local pizza with onions and tomatoes!!!

Αυγά απο κότες αλανιάρες,μανούρι απο τα χεράκια του μπάρμπα Γιώργου,μαρμελάδες και κεηκ πού φτιάχνει η Οδηγήτρια,ρυζόγαλο,φρούτα,μέλι Κιμωλιάτικο και "λαδένια" η απίστευτη πίτσα του νησιού με κρεμμυδάκι και ντομάτες απο το διπλανό περιβόλι!!!

While we're having breakfast,Giorgos,the older kitten is taking a much needed nap...he gets tired just by breathing,poor thing :p so he sleeps like a log 24/7!
In contrast,his younger brother,Tony, is always on red alert just in case there is a cheeky mouse around! He may be only a few months old but he is already a seasoned mouse-hunter!!

We first met their mother,Kate,last summer. She appeared from the fields one day,took a look around and decided this was to be her home! The land lady wasn't too happy about it,so we were a bit apprehensive about the cats wellbeing. But,Kate managed to warm herself into Odigitria's heart and is now the acknowledged mistress of the "Kimolia gi" hotel :) 

  Η γατο-οικογένεια του ξενοδοχείου ξεκίνησε πέρσυ το καλοκαίρι,όταν μια γατούλα,η Καίτη εμφανίστηκε απο το πουθενά και αποφάσισε να εγκατασταθεί! Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις της Οδηγήτριας,η μικρή οχι μόνο έμεινε,αλλά εφερε και τους δύο της γιούς,τον Γιώργο και τον Τόνυ.Ο Γιώργος,κουρασμένος εκ γεννετής δεν βγαίνει απο το αγαπημένο του καλάθι,ο μικρός,ο Τονυ ειναι ηδη φοβερός και τρομερός κυνηγός ποντικών!

Time to meet the other neighbors...Just a few steps away,the horses,mother and son graze on a field. We come prepared with treats :lots of carrots and apples and of course they love it!

Μια ξερολιθιά παραπάνω καινούργιοι γείτονες,τα άλογα του βοσκού,μανα και γιός! Τα απογεύματα τα φιλεύουμε καρότα και μήλα:)
 

Up the hill,on the road to the main settlement of Horio ,two of the island's most treasured workers! Donkeys,once a common sight everywhere in Greece,are now found only in small villages,where old men prefer to ride them to the fields instead of driving a car.
 

Γαϊδουράκια στο νησί άφθονα. Οι γεροντότεροι τα προτιμούν απο τα αυτοκίνητα! Αλλωστε οι περισσότεροι εχουν μια απίστευτη σχεση αγαπης-μισους με τον γαϊδαρο τους,σαν τον παππού πού ερχεται τα ξημερώματα να ποτίσει τα ζωντανα του και βρίζει απολαυστικά το ατίθασο υποζύγιο!


Just a stone fence away from our room our landlady's goats.
Lady Maria,her mother, comes every evening to milk them.
We know she is on her way when the goats start running towards the little stone hut...

"Come ,my darling,be a good girl and stay still!",
we can hear her coaxing the unruly ones :)
Η γιαγιά Μαρία-μητερα της σπιτονοικοκυράς μας,αρμέγει κάθε απογευματάκι τις κατσίκες της απέναντι απο το δωμάτιο μας. Και τους γλυκομιλάει για να καθίσουν φρόνιμες "ελα αγάπη μου,έλα κορίτσι μου,μην κάνει αταξίες". Το γάλα τους σερβίρεται στο πρωινό!

Noon is here.The NATURA reserve island of Polyaegos is simmering across the bay and it's about time to hit the road to the best beach of the island-and one of the finest in the Cyclades:
The White beach of Prassa!!!

Η μερα μεστώνει,ώρα να την κάνουμε για την ωραιότερη παραλία του νησιού,τα Πράσσα, παρεα με τα βιβλία μας. Στο οργανωμενο κομματι της κάτασπρης αμμου ο Παναγιώτης φτιάχνει-εκτός ολων των άλλων-τον καλύτερο εσπρέσο του νησιού.
Το στούντιο,δροσερό και απλόχωρο θα μας περιμένει να επιστρέψουμε!!!
Δεν υπάρχει τελειότερο σκηνικό για να "αδειάσουν" τα μυαλά και να γεμισουν οι μπαταρίες :)

 

The room will be cleaned and ready for an afternoon nap when we get back...*sigh* I wonder why do I absolutely love it here!!!!

PS Prassa beach will have to wait for the next post:)

 

Sailing to Kimolos/Τσιτσο,το λιμανι φευγει!!

After spending the hot summer months in Athens,we finally embarked on our vacations journey to Kimolos!!!

What a joy to leave the harbor of Piraeus and all the bustle and hustle of traffic and city noise behind us!!

In recent years the journey to the Cyclades is done with new type fast ferries,all luxury,air conditioning etc BUT there isn't a place to sit and enjoy the sea crossing on deck.In fact there is no deck.It feels like traveling on a large airplane to be honest.
So,old,open deck ferry for us and our beloved scooter!!
I can lean against the rail -with an occasional cigarette on my hand (shame on me)-and gaze for hours at the foaming trail of the ship's propellers :)

Can't help remembering a little first-grade poem about the Greek flag:
"My country's flag is blue like the sea
and white like the foam!"

Very few passengers on board,mostly couples -old and young-and of course four legged darlings having a wonderful time. Since the ship is far from full,pets-mostly dogs-can spend the trip outside the special cages. I hate the sight of dogs on deck inside the cages-mandatory when the ship is crowded -and I hate ships where the cages are leaning on the hot hot metal of the chimney.
I often pick up a fight with the captain about it!!!

Some fellow passengers enjoy a little nap in the sun and Rex the German Sheppard is keeping an eye on the luggage ;)

It took us 8 hours on choppy waters to reach Kimolos but who's complaining? Meltemia,the annual strong Northern winds,have been particularly persistent this year and I love the way they stir the Aegean! As we say,they fill the sea with flocks of little white sheep!

The sun is heading to the West and we are getting near our destination.The ship made stops in Serifos,Sifnos,Folegandros and then -leaving the NATURA protected uninhabited island of Polyaegos behind-is heading for Milos and small Kimolos!!!!!

A bundle of joy!!/Ο καινουργιος !

It has been the worst summer in years!

A very close beloved relative has been fighting for his life, another one died two weeks ago,family came crushing down-everyone blaming everyone else-and no ray of hope anywhere...

(have you ever noticed that bad things happen all at the same time?)

Then,just after the funeral of my father-in-law,as I was getting back home....yes,you've guessed it...I heard a faint miaow!

This little bundle of fur was trying to crawl from the pavement on the road....and of course I couldn't let it be run over by the next passing car!

Luckily, our home has all the necessary gear for taking care of kittens:) Special kitten powder milk, spray for the fleas,an electric blanket to keep it warm and two very stressed and depressed humans,ready to nurse it back to health.

So,ladies and gentlemen,this is the new member of our feline pride!!

It is remarkable how the presence of a new little life can brighten even the darkest of moods.My husband-going through the hardest times of his life-started to smile again.He delights in taking care of the little one and cant stop laughing when he sees him trying to stand on his little feet and take the first steps.

We reserved the honor of name-giving for our dear relative who was fighting for his life-and sanity-for the last two months. He chose the name Balak,like the football player,just because the little ones head marks are....yes,like a football!!

The members of the cat-clan reacted in a very predictable fashion. The twins, Her Majesty and Sampson-having seen dozens of kittens coming and going-were cool and welcoming. Sampson,also known as Buddha, the most kind hearted of our cats, was the first to smell him,lick him and took him under his protection. 

The three younger ones are not sure what this new creature is and keep their distance, hissing sometimes ,but they will accept him too in time :) Tarcin can't believe his eyes! "Mommy" takes care of someone else!!!He is turning green with envy!!

Little Balak is thriving now. He has been dewormed, he is eating baby food like crazy and is intrepidly exploring the house and the verandas on his little shaky legs-although I don't let him roam too much.He is too small and fragile yet!!

So, a droplet of joy, in the midst of so much pain, anger and frustration!! A smile despite the darkness!! Let's hope there will be a light at the end of the tunnel soon...

Ευγε Σισμανόγλειο!

Οι τελευταίοι δυο μήνες ήταν από τους δυσκολότερους εδώ και πολλά χρόνια...Η πίεση ανέβαινε καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο. Ο στόχος ένας και μοναδικός: να γλυτώσει τη ζωή του ένας πολύ αγαπημένος συγγενής και στη συνέχεια να δώσει τη μάχη για την ψυχική του ισορροπία! Το σκοτάδι στο τούνελ έγινε ακόμα πιό πυκνό,όταν ήρθε ο Θεριστής να πάρει άλλο,επίσης αγαπημένο,πρόσωπο...(ινα επιβεβαιωθεί το ρηθέν "ενός κακού,μύρια έπονται")

Να ομολογήσω ότι ήρθαν στιγμές που τσάκισα, απελπίστηκα, εκλαψα,αλλά-γιά να μετρήσουμε τα θετικά-ξαναβρηκα την εμπιστοσύνη μου στα κρατικά νοσοκομεία,τουλάχιστον στο Σισμανόγλειο. Απο την χαμογελαστή κυρία που καθαριζε τα δωμάτια ως τους εξαιρετικούς γιατρούς της Β Παθολογικής και της Ψυχιατρικής,τις νοσοκόμες που πάλευαν να τα βγάλουν πέρα η κάθε μια με 30 ασθενείς (!) το Σισμανόγλειο διαψεύδει την εικόνα "ολα κατερρέουν στην δημόσια υγεια/ολοι οι γιατροι τα παίρνουν/το χάλι μας το μαύρο κλπ".

Από καρδιάς ενα μεγάλο εύγε και ευχαριστώ σε όλους!!! 

Η χαμένη αλάνα

Την αφορμή μου έδωσε η Ολίβια με τις υπέροχες φωτογραφίες της υπέροχης κόρης της στην παραλία. Και σχολιάζει η μανούλα:

"Ειναι απίστευτο πόσο αλλιώτικη είναι οταν είμαστε εξω στη φύση...αναρωτιέμαι πόσο κοντρα στη φύση μας φτάσαμε να ζούμε σε κουτάκια σε τσιμεντένια κτίρια".

Και αρχισα να σκέφτομαι πώς και πού παίζουν τα παιδιά σήμερα. Θυμήθηκα τις αλάνες των κάπως παλαιότερων καιρών,τις αλάνες που μόνο στα χωριά  μπορουν πιά να απολαμβάνουν τα πιτσιρίκια κι εκανα τη σύγκριση με τους πλαστικούς παιδότοπους, που συχνά φιλοξενούνται σε ισόγεια πολυκατοικιών...

Ο Ε.Ζάχος σχολιάζει ευφυέστατα στο βιβλίο του "Η πιάτσα" τη δημιουργία της πρωτης "παιδικής χαράς" στο Κουκάκι πριν απο μερικές δεκαετίες

"Τόσο άρεσε στους γονείς η παιδική αυτή....φυλακή με τα προκατασκευασμένα παιχνίδια, που με αυτό το μοντέλο γενικεύτηκαν οι φυλακές των μικρών παιδιών που τα προετοιμάζουν για τη φυλακή του σχολείου".

Η ειδοποιός διαφορά με την αλάνα ειναι μια και απίστευτα σημαντική. Οι αλάνες ήταν μέρη που τα ίδια τα παιδιά επέλεγαν για το παιχνίδι τους. Ηταν τα δικά τους μέρη,εκεί ηταν ελευθερα να φτιάξουν τα δικά τους παιχνίδια με τους δικούς τους κανόνες,να μιμηθούν και να κοροϊδέψουν τον κόσμο των μεγάλων και να προετοιμαστούν γι΄αυτον με τον ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟ.

Οι παιδικές χαρες,οι παιδότοποι,τα πάρκα και τα λοιπά είναι οι τόποι ,πού οι μεγάλοι διαλέγουν για να περιορίσουν το παιδικό παιχνίδι. 

Και απο μια στιγμή και μετα, οταν ακόμα και οι παιδικές χαρές/φυλακές έγιναν σπάνιο είδος προς εξαφάνιση τα παιδιά μπουντρουμιάστηκαν στα σπίτια μπροστά στην τηλεόραση και στο κομπιούτερ κι έχασαν πάνω απ΄όλα την παρέα των άλλων παιδιών.

Οι παλιότεροι/παλιότερες θα θυμάστε ακόμα τα πρόσωπα των πολύ πολύ παιδικών φίλων,τα κυνηγητα και το κρυφτό και το στακαμάν,τούς καυγάδες,τους κολλητούς,τους πετροπόλεμους...
Δεν ήταν σημαντικά τα παιχνίδια-αντικείμενα με τα οποία σήμερα βομβαρδίζουμε τα πιτσιρίκια.Το σημαντικό ήταν τα άλλα παιδιά,η παρεά,η ομάδα, η ελευθερία,η κοινωνικοποίηση, η αλάνα.

Το παλιό αλώνι δηλαδή,μια επίπεδη ανοιχτωσιά πού έγινε αλάνα και μας εδωσε το "αλάνι" και την "αλανιάρα"( σύμφωνα με την ετυμολόγηση του Ε.Ζαχου αρχικά σήμαινε το αγοροκόριτσο που μετα τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο βγηκε απο την αυλή των κοριτσιών στις αλάνες των αγοριών.

Αλάνες στις πολεις δεν υπάρχουν πιά Κι αν υπάρχει κανενα άχτιστο και μη περιφραγμένο οικόπεδο,λίγες μάνες θα αντέξουν να αφήσουν τα παιδιά τους να παίξουν εκεί. Ως αποζημίωση θα τους αγοράσουν πολλά παιχνίδια-αντικείμενα (αθύρματα τα έλεγαν οι αρχαίοι σε αντίθεση με το παίγνιο που ήταν η πράξη του παίζειν)

θα τα πάνε-τι άλλο να κάνουν οι έρμοι οι γονείς;-σε παιδικές χαρες και παιδότοπους με αίρ κοντίσιον και επίβλεψη.

Στην αυλή του σχολείου στα μικρά διαλείμματα ειναι η μόνη ευκαιρία των παιδιών να κάνουν τα δικά τους, πάντα όμως γιά λίγο και υπο την επιτηρηση της δασκάλας. 

Κι αναρωτιέμαι -και βοηθάτε με γνωμες-θα μπορούσαμε άραγε στις σημερινές συνθήκες να φτιάξουμε "αλάνες" και να αμοληθούν τα πιτσιρίκια να μάθουν,να παίξουν, να αφηνιάσουν,να τσακωθούν,να φιλιώσουν,να γρατζουνίσουν γόνατα και χέρια, να αφήσουν την ψυχούλα τους ελεύθερη να πετάξει;;

Χλωμό το βλέπω...

Κρίμα.

Aristophanes street 11

It may sound strange but in Greece the ancient satirical theatre is still alive and kicking a.... and also very very relevant to whats been happening lately:)

In a sizzling Athens and with a very heavy mood ,last night was like a plunge into a deep blue sparkling cool sea. My friend Stamatis Kraounakis,one of the most prolific and famous modern Greek composers , invited me to his show 

In an industrial part of the city he and his group of exceptionally talented "children" gave a performance based on "grandfather" Aristophanes plays.

Stamatis used the ancient theatre chorus, the group which in every tragedy or comedy commends with songs on the happenings,the protagonists and their actions. The chorus is the most important of the ancient theatre parts,it has the liberty to say anything and in Aristophanes satirical plays it may also swear heavily and use all the "four letter words" in the Greek language....

Stamatis has written the music score and the songs for a lot of Aristophanes comedies."Ploutos"-Wealth ,"Vatrahoi"-Frogs and of course the absolute all time favorite "Lysistrata"-The army breaker!

In this famous ancient (411 BC) comedy, the Athenian Lysistrata ,in the midst of a catastrophic civil war,gathers the women of Greece and makes them swear to abstain from any sexual activities till their husbands/lovers agree to sign a peace treaty!

The war of the sexes is on!!! And the fun begins! The women of Athens barricade themselves inside the Acropolis (where the money of the city was kept),men lay siege to win their sexual partners back.They can't stand it any longer...One of the fun parts of the ancient comedies was the fact that women's roles were-and still are most of the time-played by male actors. In this scene-don't watch if you have any "sensibilities"-one of the Athenian warriors (along with his giant phallus-comes crawling and begging his wife to come back home :)

Of course the women of Greece win !!And the war comes to an end!!

All in all, the ancient comic/satirical poet is giving us ,tired and dispirited Athenians, a good laugh and lots of energy to see another catastrophe to it's bitter end heads up!!!!

Thanks Stamatis for a wonderful night!!

Meltemi wind !! /Μελτέμια πολυταξιδεμένα

Πάντα με ενθουσίαζαν τα μελτέμια.Τα περίμενα πώς και τι μεσα στον καύσωνα να έρθουν ορμητικά και δροσερά να πάρουν τη ζέστη και την υγρασία,να ανταριάσουν το πέλαγος και να σηκώσουν καρέκλες,τραπέζια και ομπρέλες απο τα νησιά.

It is hot and stressful in Athens in the summer.And when there is no hope in sight for vacations any time soon, one has to pray to the ancient god of the Northern wind,who during the summer takes the Turkish name "meltemi" (which translates to "annual") and messes up the Aegean Sea. Meltemia winds are born far far away in north-western India by the same weather system that gives birth to the monsoons (which also translates to "annuals").
During July and August,sometimes till the end of September,cool,dry N-NE winds bring relief from the oppressing heat,make ship travels an adventure and sculpture the Northern side of all Cyclade islands with strange coves and deep sea caves.
They can reach up to very high intensity,blocking even large ships from sailing,but they usually subside during the night.

Τα μελτέμια έρχονται απο πολύ μακρυά. Τα γεννάει αρχες καλοκαιριού το ιδιο βαρομετρικό που γενναει και τους μουσώνες, κάπου στην ΒΔ Ινδία με τη βοήθεια ενός αντίθετου πόλου πάνω απο τις Αζόρες. 

Από τα δυτικά των Ιμαλαϊων τα μελτέμια περνάνε συρίζοντας πάνω απ' τα οροπέδια του Ιράν, βγαίνουν στη Μαύρη Θάλασσα και κατηφορίζουν στο Αιγαίο φορτωμένα αρώματα και μουσικές. Στην Αττική γλιστράνε απ' τ'ανατολικά, μεταξύ Πεντέλης κι Υμηττού για να ανακουφίσουν τους τσιμεντωμένους Αθηναίους απο το νέφος και (προσφάτως) τα δακρυγόνα!

Μελτέμια ,δηλαδή ψυχροί και ξηροί Βόρειοι-Βορειανατολικοί (καμιά φορά και Β-ΒΔ) άνεμοι, που προτιμούν να κάνουν την εμφάνιση τους καλοκαίρι και μέρα, αφού μόλις πέσει ο ήλιος κοπάζουν. Κλέβουν την υγρασία από τα χόρτα και τα δέντρα πού γίνονται εύκολα παρανάλωμα της φωτιάς,υποφέρουν από το πέρασμα τους οι καλλιέργειες και ξεφαντώνουν οι σέρφερ στα νησιά.
Ετησίες τις έλεγαν οι αρχαίοι,εμείς προτιμήσαμε το τουρκικό "meltem" που έγινε μελτέμι. Οταν αγριεύουν και πιάνουν τα 8-9 μποφορ, η ανακούφιση απο τη ζέστη γίνεται φουρτούνα μεγάλη και μένουν τα πλοία δεμένα στα λιμάνια κι εμείς με τις βαλίτσες και τα συμπράγκαλα να βλαστημάμε θεούς και δαίμονες.

Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι "αρχαίοι ημών" πρόγονοι αλλά τελετουργικά. (Ηταν πιό έξυπνοι απο 'μάς πού δεν κρατήσαμε οι "πολιτισμένοι" κάποιες τελετές να φεύγει ο θυμός η ο φόβος να γλυτώνουμε τα εγκεφαλικά).


The islands are at the mercy of the capricious meltemia,so for centuries people there tried to appease them with magic spells and special temples.Up until a hundred years ago the villagers in Icaria (the island of Icarus) used to "bind" the nasty winds in a ceramic pot and then bury it with secret magic incantations. In other locations,winds were "trapped" in nets,"stuck" with knives in crossroads or "tied" with strings.
Local priests have not been happy at all,but still in some islands the priest is the first to lead the village in the "Dance of master Vorrias" (Northern wind).

Τους ανέμους τους εξευμένιζαν,λοιπόν, οι αρχαίοι με θυσίες, επικλίσεις και αποτρεπτικά ξόρκια. Ειδικοί λειτουργοί είχαν αναλάβει το έργο. Οι Ευδάνεμοι στην Αθήνα και οι Ανεμοκοίται στην Κόρινθο είχαν τρόπους να τους καλοπιάνουν για να μην προκαλούν μεγάλες ζημιές.
Η πεποίθηση οτι η μαγεία μπορεί να "δέσει" η να "εξαπολύσει" εναν άνεμο πέρασε από το Βυζάντιο ως σχεδόν την εποχή μας.
Μέχρι τον 19ο αιωνα-μετά κυνηγήθηκαν από τους παπάδες-στα νησιά  του Αιγαίου "έδεναν" τους μπερμπαντηδες ανέμους με σπάγκους και μαντήλια στα σταυροδρόμια, τους "φυλάκιζαν" σε δίχτυα η τους "κάρφωναν" με μαχαίρια. Στην Ικαρία υπάρχει το τοπωνύμιο "Ανεμοτάφια",μικροί τύμβοι με πέτρες όπου το χωριό έθαβε με ξόρκια και βρισιές μια στάμνα. Μέσα της ειχε "κλειστεί" με λόγια μυστικά ο άνεμος.

Στη Σίφνο, ο ιδιος ο παπάς έσερνε το "Χορό του κυρ Βοριά" για να κατευναστεί η αγριάδα του, τόσο το χειμώνα όσο και το καλοκαίρι που αλλάζει χαρακτήρα και ονομασία και γίνεται μελτέμι.

Athens,always had a very special relationship with the North wind,Voreas. Two mountains block the approach to the city from the North,leaving some narrow passes for the wind to pass When the winds blow from the South it is hell. All the pollution gets stuck near the foothills of Penteli and Parnis...so having Voreas clear up the sky and cool the city is an "Oh My GODDDD".





Of course there are stories about all the winds in the mythology of the Greeks ;) Particularly Voreas once fell in love with the beautiful daughter of Erectheus, the mythical king of Athens. He kidnaped her while she was playing with her friends and had two sons and two daughters with her (their two sons were among the Argonaut heroes)
In historical times,and before a crucial naval battle with the Persian fleet in cape Artemision,the Athenians asked the Oracle, to which god should they pray for victory. The Oracle answered :"Pray to your son in law". Luckily some remembered Vorreas, the proper rites and offerings were perforemd and a tremendous storm destroyed the invading fleet.

Με τον Βορριά έχουμε και μια ιδιαίτερη σχέση εμείς οι Αθηναίοι, αφού έχουμε συμπεθεριό. Ο παιχνιδιάρης Βορρέας είδε κάποια μέρα την κόρη του Ερεχθέα ,την Ωρείθυια ,να παίζει με τις φίλες της στις όχθες του Ιλισού και την ηράσθη σφόδρα.Και βέβαια την άρπαξε και έκανε μαζί της δύο γιούς και δύο κόρες. Όταν πριν από την ναυμαχία του Αρτεμισίου η Αθήνα ζήτησε χρησμό ,πήρε την απάντηση "να ζητήσει τη βοήθεια του γαμπρού της". Ορθώς οι θυσίες εγιναν στον Βοριά, πού σήκωσε τις θάλασσες και τσάκισε τον Περσικό στόλο.

Αριστεροί απελπισμένοι;

Μείναμε αριστεροι απελπισμενοι χρόνια πολλά!

Σαν σε εφιάλτη περνάγανε (τα τραμ) και οι κυβερνήσεις απο το 74 και δωθε κι εμείς ψάχναμε να βρούμε που να ταμπουρωθούμε να δωσουμε τη μαχη απέναντι στις ορδές που προήλαυναν προς τη μαρμίτα τραγουδώντας τα τραγούδια μας,φωνάζοντας τα συνθηματα μας και διορίζοντας στο δημόσιο τα παιδιά μας.

Οταν κοιτάξαμε πίσω, είδαμε τα "ταμπούρια" μας ειτε απολιθωμένα σε τελειωμένες αγκυλώσεις ειτε χαμένα σε ιδεολογικές τριχοτομήσεις (της τρίχας δηλαδή)
Ο κόσμος ήρθε τα πάνω κάτω μέσα σε 20 χρόνια και μείς δεν ξέραμε τι να την κάνουμε την αριστεροσύνη μας και τις ευαισθησίες μας πού οι "μαίτρ" της νεας τάξης χαρακτήριζαν πλέον "ντεμοντέ" (με προφορά Τρέμη η Ντόρας σιλ βου πλέ)

Δεν ξερω πόσοι και πόσες θυμάστε εκείνη την εντελώς γελοία, με τον τρόπο που γινόταν, τελετή της κομματικής αυτοκριτικής. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήθελε να πεί ο ποιητής,γιατι ποτε κανεις δεν παραδεχόταν οτι ειχε κανει λάθος.Αρα τι σκ.... αυτοκριτική ήταν;

Τωρα που μεγαλώσαμε αρκετά ωστε να εχουμε την πολυτέλεια να κοιτάμε τον εαυτο μας στα μάτια και να του τα "χώνουμε" για πάμε παρεούλα να το συζητήσουμε.

 Για πάμε να καθίσουμε μαζι να ψαχτούμε.

Τι έγινε,ρε παιδιά; (συγχωρείστε μου την οικειότητα)

Συνηθίσαμε την ασχήμια; Γίναμε ίδιοι με το τέρας που κοιτάζαμε πολύ καιρό; Μας ρούφηξε ο "καναπές" και το "άστα αυτά ηταν ΤΟΤΕ";

Κατέρρευσε ο ανύπαρκτος υπαρκτός και ρίξαμε πετρα πίσω μας συλλήβδην ακόμα και σε όσα αντέχουν στην φθορά του χρόνου γιατί είναι τα όμορφα κομμάτια της ανθρώπινης φύσης απο αμνημονεύτων.

Για παράδειγμα,αυτή η γλυκιά ζεστασιά τού "εμείς".Να πορεύεσαι δίπλα σε κάποιον που δεν ξέρεις κι ουτε θα μάθεις πώς τον λένε και να χαμογελάς.Κι αν πέσει να τον στηρίξεις.Κι αν πεινάει να του δώσεις το μισό απ΄τό δικό σου.Και να μην περιμένεις μετα τις κάμερες να κάνεις δηλώσεις περί ανθρωπιάς και διεθνισμού και συντροφικότητας.Την ανοιχτωσιά του "εμείς" και του "μαζί".

Αυτό το χάσαμε.Η μάλλον επιτρέψαμε να χαθεί απο την γεννετική δεξάμενη ιδεών/γονιδίων. Και τώρα παραπονιόμαστε ότι γίναμε ατομιστες/εγωπαθείς/εαυτούληδες/Ελληναράδες/δε βαριέσαι/δωστα ολα/πάρτα όλα και αγάπα με (ασχετο)

Η ανοχή ειναι σαν ιός,εξαπλώνεται και μεγαλώνει... Ανεχθήκαμε πολλά και ποικίλα. Απο κάποιες καθημερινες συμπεριφορές αθλιότητας ,φασισμού και θράσους, μεχρι να μας κλέβουν τα αποθεματικά των ασφαλιστικων ταμείων και να μην γίνεται τίποτα. Βλέπαμε την πλειοψηφία να απαλλοτριώνεται/αποκτηνώνεται απ΄όλες τις απόψεις και δεν βάζαμε τις φωνές να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα!Κι οταν τα διεκδικούσαμε δεν γινόταν τίποτα,αρα ξαναπέφταμε στην απελπισία.





 Κι εκεί το έχασα. Απέκτησα μονομανίες. Η μεγαλύτερη και πιό αγαπημένη μου, η απελευθέρωση των πεζοδρομίων. Δεν ξερω πώς το βλέπω,αλλά η αίσθηση οτι δεν έχω το δικαίωμα να περπατάω στην πόλη με κάνει Τουρκάλα Αϊσέ! Ακόμα βγαίνω απο το σπίτι και μετα απο τρία λεπτά είμαι μια τρελή με όλη αυτη τη διάχυτη αγένεια,επιθετικότητα και χοντροπετσιά!

Από την άλλη τι να κάνεις; αναρωτιόμουνα. Να βγείς μια τρελή γραφική να ξηλώνεις πινακίδες απο τη μεση του πεζοδρομίου και να κόβεις κλίσεις στα ΙΧ; Θα σε μαζέψουν. Και για να μην σε μαζέψουν κάνε πώς δεν τα βλέπεις,δεν υπάρχουν,και φρόντισε να κυκλοφορείς όσο το δυνατόν λιγότερο!

Κάνε επίσης πως δεν βλέπεις την πολιτική αθλιότητα, τα λαμόγια, τους τηλεπαπαγαλους που ξεφτιλίζουν την δημοσιογραφία που αγάπησες, κάνε πως δεν βλέπεις την γενική αφασία γυρω σου,τα αυθαίρετα,τους καταπατητές,τους καταχραστές, τους γελοίους που εκλέγει ο λαός, γιατί και που συγχύζεσαι-και τα λες- δεν βγαίνει τίποτα.
Να ομολογήσω επίσης ότι έκανα για αρκετό καιρό μια ψυχολογική παλινδρόμηση προς τα παιδικάτα μου-παλιμπαιδισμό το λεει η επιστήμη- και επισκέφθηκα ενα παιχνίδι απο τα λεγόμενα MMORPG, έναν ηλεκτρονικό μαγικό κόσμο με δράκους,μάγους, πολεμιστες, φτερωτα άλογα και αιμοβόρα τέρατα, όπου εγινα μια πρασινομάλλα δρυίδης οπλισμένη ως τα δόντια κι ετοιμη για επικές μάχες. Οι συμπαίκτες μου ηταν απο 12 ως 25 χρονων και για να είμαι ειλικρινής πέρασα υπέροχα!! Μετα βαρέθηκα και γύρισα στην πραγματικότητα.

Κατα περίεργο τρόπο, απο τότε που απολύθηκα πρίν από δύο χρόνια,νιώθω ξανά να θυμώνω ωραία,ζεστά και δημιουργικά. Εχω κέφια και θυμώνω και μ' αρέσει!!! Δεν ξέρω τι να κανω τον θυμό μου, αλλά και την πεποίθηση μου ότι κάτι καινούργιο θα γεννήσουν οι καιροί και οι νεοι που βγαίνουν ήρεμα κι αποφασιστικά στους δρόμους.
Βλέπω στα μάτια τους μια ποιότητα που πολλά μου θυμίζει.
Και ανακτώ μερικά γραμμάρια ελπίδας.
Ο,τι και να 'ρθει, θά 'ναι ενδιαφέρον!!
Αφηστε τις πόρτες ανοιχτές!!!

Πώς πέθαναν οι μύθοι του Πολυτεχνείου!!

Για πολλά απορώ τον τελευταίο καιρό,για πολλά ντρέπομαι και γιά πολλά είμαι εξω φρενών. Τωρα αναγκάζομαι να ντρέπομαι και για τη γενιά μου!

Αυτό που έγινε σήμερα έδωσε την χαριστική βολή σε όσες-λίγες-ψευδαισθήσεις μου είχανε μείνει για κάποιους παλιούς συντρόφους μου. (Ναι,να το ομολογήσω,απο το '72 είχα οργανωθεί-στην παρανομία πρώτα και μετά κανονικά)

Το ότι θα ξαναέβλεπα εικόνες Πολυτεχνείου στην Αθήνα του σοσιαλιστικού 2011 δεν το φανταζόμουν. Να δέρνονται ανηλεώς ειρηνικοί Ελληνες διαδηλωτές,να πνίγονται στα χημικά και στα δακρυγόνα!! Να κουβαλάνε αιμόφυρτους γέρους και γυναίκες πνιγμένες και καμένες απο τα χημικά και τις μολότοφ!!!

500 τραυματίες στα νοσοκομεία!!!

Με εντολές του τέως αγωνιστή και νυν υπουργού Χρήστου Παπουτσή!!

Πού είσαι νιότη που' λεγες πως θα γινόμουν άλλος...και κατάντησα να στέλνω τα ΜΑΤ να τσακίσουν τον κοσμάκη...

Και αφού η Μαρία, τέως του Πολυτεχνείου και νυν των Βρυξελλών, μας προειδοποίησε προ μηνός οτι θα μας διωξουν απο το ευρώ αν δεν είμαστε καλά παιδιά...σήμερα μέσα στη Βουλή ο Μίμης Ανδρουλάκης ψήφισε "ναι"!!

Ειχε βέβαια βγεί μια μερα πριν να δικαιολογήσει τον φίλο του τον Πάγκαλο για την αλητεία του με το "τανκς η μνημόνιο",του τύπου "εχει γλαφυρό λόγο..."

(Ας μην μελετήσω συναδέλφους -νυν μεγάλους και τρανούς αρχισυντάκτες ,διευθυντές και σχολιαστές- που κάποτε μας καθοδηγούσαν να μην ξεστρατίσουμε απο την ορθή αριστερή γραμμή και τώρα έχουν προσβληθεί από το "Αλτσχάϊμερ του παπαγάλου" κι από φλεγμονή σιαγόνων λόγω αδηφαγίας).

Είχα μια τελευταία ελπίδα ότι ο Μίμης -ένας απ΄τους ήρωες εκείνης της γενιάς-θα έπιανε τη μυρωδιά των δακρυγόνων,έστω και στο εντευκτήριο,κάτι θα του θύμιζε δεν γίνεται να έχει γίνει τόσο "σφουγγοκολάριος",σκέφτηκα η αφελής ηλιθία.

 Οταν άκουσα το "ναι" 'ηρθε κι έπεσε η ταφόπλακα στο μνήμα όπου αναπαύονται οι "δηθεν" της γενιάς του Πολυτεχνείου (καλέ,πού χάθηκε ο Λαλιώτης μια που το 'φερε η κουβέντα;)

Και το μνημόνιο νούμερο ενα και δύο ίσως κάποια στιγμή να προσπαθούσα να τα συγχωρήσω.

Την προδοσία του τι ήμασταν,για τι αγωνιστήκαμε και τι ονειρευτήκαμε αποκλείεται!